De B-36 was ontworpen met de achterliggende gedachte dat wanneer Engeland door de Duitsers tijdens WOII zou worden veroverd de Amerikanen vanaf de VS zelf luchtaanvallen zouden moeten kunnen uitvoeren.
De B-36A peacemaker was bedoeld als een niet bewapend lesvliegtuig, de B-36B kon kernbommen afwerpen. In het begin was er nog onzekerheid dat de Japanners de Amerikaanse basissen in China zouden veroveren. Maar vanwege problemen tijdens de ontwikkeling en ook vanwege de opmars in de pacific werd het belang van de B-36 Peacemaker steeds minder. Het vliegtuig hield stand doordat men wilde beschikken over een vliegtuig die wereldwijd atoombommen kon afwerpen.

De B-36 Peacemaker kenmerkt zich door zijn enorme afmetingen van lengte (49.4 meter), spanwijdte (70.1 meter), vleugeloppervlakte 443.32 m2) en de 6 propeller motoren die aan de trailing edge zijn gemonteerd en hiermee zorgen voor een duwkracht. Tijdens de verdere ontwikkeling werd het toestel alsmaar zwaarder waardoor er later nog eens 4 turbojet motoren bij zijn bevestigd. In 1958 is de B-36 vervangen door de B-52 Stratofortress die tot op heden in gebruik is bij de USAF. De B-36 had een vliegafstand van ruim 13.000 kilometer.

Nucleaire voortstuwing
Vanaf de jaren 1940 deed de Amerikaanse Luchtmacht en industrie onderzoek om bommenwerpers te kunnen voorzien van nucleaire voorstuwing. Hierdoor werden afstanden onbeperkt en kon men vliegtuigen voor onbepaalde tijd (in theorie) in de lucht houden.
Problemen bij nucleaire voorstuwing zijn:
- beschermen van de bemanning tegen de straling
- men wist niet wat de gevolgen zouden zijn als een vliegtuig met kernreactors zou neerstorten

Men nam in 1953 de grootste Amerikaanse bommenwerper, toentertijd de B-36 om testvluchten te doen. Men installeerde een reactor in de achterste bomopslagplaats maar koppelde die niet aan de motoren. Het was een test om te kijken hoe men de bemanning kon beschermen tegen de radarstraling in een vliegtuig. De eerste vlucht met dit vliegtuig, aangeduid als NB-36 was in 1955.
Voor zover bekend is nucleaire voortstuwing in vliegtuigen nooit verder toegepast. Het schild om bemanning te beschermen was erg zwaar wat niet is gewenst in vliegtuigen. Er lopen echter wel momenteel 2 studies naar de mogelijkheid om het Nothrop-Grumann Global Hawk lange afstand verkenningsvliegtuig in de toekomst te kunnen voorzien van nucleaire voortstuwing waardoor zijn endurance enkele maanden wordt.

Nucleaire voortstuwing wordt geruime tijd wel al toegepast in de maritieme sector waar onderzeeërs en vliegdekschepen mee zijn uitgerust. Hier is het een minder probleem als het gewicht toeneemt.

Enkele voorbeelden
- Franse Marine vliegdekschip Charles de Gaulle heeft nucleaire voortstuwing
- Amerikaanse Marine onderzeeërs van de Virginia klasse, Seawolf klasse, Los Angeles klasse zijn uitgerust met een nucleaire reactor
- Amerikaanse Marine vliegdekschepen van de Nimitz klasse zijn uitgerust met 2 nucleaire reactoren

U.S. Air Force B-36J Peacemaker